Las circunscripciones especiales como instrumento de distribución del clero

Conteúdo do artigo principal

Federico Ynsfrán Vaesken

Resumo

La distribución del clero auspiciada por el Concilio Vaticano II requiere unos instrumentos jurídico-canónicos que posibiliten su realización coherente dentro de la sociedad eclesial. Este artículo se ocupa de uno de estos instrumentos jurídicos: Las circunscripciones eclesiásticas especiales codificadas en el Código o surgidas por leyes posteriores al Concilio.

Detalhes do artigo

Como Citar
Ynsfrán Vaesken, F. (2023). Las circunscripciones especiales como instrumento de distribución del clero. Brasiliensis, 12(23), 9-25. https://doi.org/10.64205/brasiliensis.12.23.2023.187
Seção
Artigos
Biografia do Autor

Federico Ynsfrán Vaesken

Doctor en Derecho Canónico por la Pontificia Universidad de la Santa Cruz (Roma).

Como Citar

Ynsfrán Vaesken, F. (2023). Las circunscripciones especiales como instrumento de distribución del clero. Brasiliensis, 12(23), 9-25. https://doi.org/10.64205/brasiliensis.12.23.2023.187

Referências

Benedicto XVI. (2009). Constitución Apostólica Anglicanorum coetibus 04/11/2009.

AAS, 101, 985-990.

Concilio Vaticano II. (1965). Constitución Dogmática Lumen Gentium 21/11/1964. AAS, 57, 5-75.

Concilio Vaticano II. (1966a). Decreto Ad Gentes 07/12/1965. AAS, 58, 947-990. Concilio Vaticano II. (1966b). Decreto Christus Dominus 28/10/1965. AAS, 58, 673-701. Concilio Vaticano II. (1966c). Decreto Presbyterorum Ordinis 07/12/1965. AAS, 58, 991-1024.

Congregación para la Doctrina de la fe. (1993). Carta a los Obispos de la Iglesia Católica sobre algunos aspectos de la Iglesia considerada como comunión: «Communionis notio» 28/05/1992. AAS, 85, 838-850.

Congregación para las Iglesias Orientales. (1962). Decretum de erectione Ordinariatus pro fidelibus ritus orientalis in Argentina degentibus. Apollinaris, 40(I-II), 22-24.

Congregación para los Obispos. (2002). Decreto de erección de la Administración apostólica personal San Juan María Vianney. 18/01/2002. AAS, 94, 305-308. Francisco. (2022b, marzo 31). Constitución Apostólica Praedicate Evangelium 19/03/2022. Osservatore Romano, I-XII.

Francisco. (2022c, julio 22). Motu proprio “Ad charisma tuendum” 14/07/2022. Osservatore Romano, 8.

Francisco. (2023a). Motu proprio Le prelature personali 08/08/2023. www. vatican.va. https://www.vatican.va/content/francesco/it/motu_proprio/ documents/20230808-motu-proprio-prelature-personali.html

Juan Pablo II. (1983). Constitución Apostólica Ut sit 28/11/1982. AAS, 75, 423-425. Juan Pablo II. (1986). Constitución Apostólica Spirituali militum curae 21/04/1986. AAS, 78, 481-486.

Pablo VI. (1966). Motu Proprio Ecclesiae Sanctae 06/08/1966. AAS, 58, 757-787. Sacra Congregatio pro Ecclesia Orientali. (1955). Decretum iurisdictio episcopi Kottayamensis extenditur (29/05/1955). AAS, 47, 785-786.

Arrieta, J. I. (1986). El Ordinariato castrense (Notas en torno a la Constitución

Apostólica Spirituali militum curae). Ius Canonicum, 26(52), 731-748.

Arrieta, J. I. (1994a). Chiesa particolare e circoscrizioni ecclesiastiche. Ius

Ecclesiae, 6, 3-40.

Arrieta, J. I. (1994b). Le circoscrizioni personali. Fidelium Iura, 4, 207-243.

Arrieta, J. I. (2002). Fattori territoriali e personali di aggregazione ecclesiale. Ius Ecclesiae, 14, 23-57.

Arrieta, J. I. (2010). Gli Ordinariati personali. Ius Ecclesiae, 22, 151-172.

Aymans, W. (1981). Kirchliches Verfassungsrecht und Vereinigungsrecht in der Kirche. Österreichisches Archiv für Kirchenrecht, 32, 79-100.

Aymans, W. (1987). Teilkirchen und Personalprälaturen. Archiv für katholisches Kirchenrecht, 156, 486-500.

Baura, E. (2012). Gli Ordinariati personali per gli ex-anglicani. Aspetti canonici

della risposta ai gruppi di anglicani che domandano di essere ricevuti nella Chiesa cattolica. Ius Ecclesiae, 24, 13-50.

Boni, G. (2017). Suggestioni nascenti dalla possibile erezione di una nuova prelatura personale per la Fraternità Sacerdotale San Pio X. Diritto e religioni, 24(2), 17-108.

Cattaneo, A. (2003). Le diverse configurazioni della Chiesa particolare e le comunità complementari. Ius Ecclesiae, 15, 3-38.

Dalla Torre, G. (2002). Le prelatura personale e la pastorale ecclesiale nell”ora presente. Ius Ecclesiae, 14, 93-109.

De Paolis, V. (2008). La cura pastorale dei migranti nella Chiesa Una rassegna dei principali documenti. Quaderni di diritto ecclesiale, 21, 11-28.

Ghirlanda, G. (1988). Natura delle prelature personali e posizione dei laici. Gregorianum, 69, 299-314.

Gutiérrez, J. L. (1989). Le prelature personali. Ius Ecclesiae, 1, 467-491.

Gutiérrez, J. L. (2006). La visione conciliare dell’incardinazione. Incidenza

sulla nuova legislazione canonica. En L. Navarro (Ed.), L’istituto dell’incardinazione. Natura e prospettive (pp. 96-123). Giuffrè Editore. Hervada, J. (1996). Comentario al canon 294. En Á. Marzoa Rodríguez, J. Miras Pouso, & R. Rodríguez-Ocaña (Eds.), Comentario exegético al Código de derecho canónico: Vol. II/1 (pp. 406-409). EUNSA.

Hervada, J. (2005). La incardinación en la perspectiva conciliar. Vetera et nova: cuestiones de derecho canónico y afines: 1958-2004, 149-186.

Incitti, G. (2002). Note sul decreto di erezione dell”Amministrazione apostolica personale S. Giovanni Maria Vianney. Ius Ecclesiae, 14, 851-860.

Landete Casas, J. (2001). La atención pastoral de los fieles tradicionalistas:

Garantías para su plena inserción en la «communio ecclesiastica». Fidelium Iura, 11, 169-192.

Le Tourneau, D. (1996). Comentario al canon 265. En Á. Marzoa Rodríguez, J. Miras Pouso, & R. Rodríguez-Ocaña (Eds.), Comentario exegético al Código de derecho canónico: Vol. II/1 (pp. 297-301). EUNSA.

Miras, J. (2002). Notas sobre la naturaleza de las prelaturas personales. A propósito de un discurso de Juan Pablo II. Ius Canonicum, 42(83), 363-388.

Navarro, L. (2006). L’incardinazione nei movimenti ecclesiali? Problemi e prospettive. En L. Navarro (Ed.), L’istituto dell’incardinazione. Natura e prospettive (pp. 217-260). Giuffrè Editore.

Portillo, Á. del. (1990). Consacrazione & missione del sacerdote (2. ed. ampliata). Ares. Puig, F. (2014). Dimensione missionaria degli Ordinariati personali. Ius Ecclesiae, 26, 697-710.

Rincón-Pérez, T. (2009). El orden de los clérigos o ministros sagrados: Formación, incardinación y estatuto jurídico personal. EUNSA.

Rodríguez, P., & Fuenmayor, A. (1984). Sobre la naturaleza de las prelaturas personales y su inserción dentro de la estructura de la Iglesia. Ius Canonicum, 24(47), 11-50.

Soler, C. (1988). Jurisdicción cumulativa. Ius Canonicum, 28(55), 131-180. Tammaro, C. (2005). Riflessioni sul senso e l’ambito di applicazione del can. 294 CIC. Un’analisi logica e teleologica della norma. Ius Canonicum, 45(90), 667-691.

Tripp, H. (2015). Capellán militar. Ius Canonicum, 55(109), 375-383.

Vecchi, F. (2006). L’incardinazione nella Chiesa particolare dell’Ordinariato castrense. En L. Navarro (Ed.), L’istituto dell’incardinazione. Natura e prospettive (pp. 489-510). Giuffrè Editore.

Viana, A. (2006). L’incardinazione nelle circoscrizioni ecclesiastiche. En L. Navarro (Ed.), L’istituto dell’incardinazione. Natura e prospettive (pp. 125-160). Giuffrè Editore.

Viana, A. (2008). Pasado y futuro de las prelaturas personales. Ius Canonicum, 48(95), 141-182.

Ynsfrán Vaesken, F. (2022). La distribución equitativa del clero según los principios teológico-jurídicos del Concilio Vaticano II. EDUSC.